با این جهان ترسناکی که این روزها توش زندگی میکنیم، بیرون نرفتن از خونه تا اطلاع ثانوی تجویز تمام پزشکهاست گویا. خوشبینانه خودمون رو باید گول بزنیم و یه مقدار فراموش کنیم تلخیهارو. این حبس خانگی رو تبدیل کنیم به یه فرصت برای انجام کارهایی که مدتها بود بیوقتی رو بهونهی انجام ندادنش میکردیم. از کتاب خوندن و فیلم دیدن گرفته تا علایق شخصیای که هرکدوممون داریم.
امیدوارم دفعهی بعد که اینجا میام برای نوشتن، با دست و مغز پرتر، انگیزهی بیشتر و روحیهی شادتر باشه. امیدوار بودن تمام چیزی که این روزها داریم. به امید روزهای بهتر… .
اولین کسی باشید که یک دیدگاه ارسال میکند.