برچسب: تاکسی

۱. توی خیابون ولیعصر تهران داشتم مسیری رو طی می کردم که این تبلیغ رو دیدم:

تاکسی اینترنتی ماکسیم. گویا بازار تقلید از اوبر و لیفت هنوز توی ایران داغه و بعد از اسنپ و تپسی که نمونه‌های موفقی از آب دراومدن، خیلی‌ها با سودای درآمد کلان دارن اون سمتی می رن. ولی نکته‌ی قضیه جای دیگه‌س: این تبلیغ رو من کف خیابون دیدم. چسبونده شده بود به کف خیابون. مشکل کجاست؟

۲. تبلیغات رو همه‌جا می‌بینیم. درکل نمی‌شه تبلیغ رو کار غلطی دونست اما این که کجا و چطور انجام می‌شه هم مهمه. بیلبورد‌های تبلیغاتی هرچقدر هم زشت کنن شهر رو، اما به هرحال نظم و قاعده‌ای دارن و می‌شه قبولشون کرد. یک سری جاها هم بورد هایی هست که تعبیه شده برای نصب پوسترو امثالهم. اینا به کنار، ما عادت کردیم به دیدن پوسترهایی که این طرف و اونطرف روی در و دیوار نصب شدن. اما کف خیابون؟ این تبلیغ که می بینید توی عکس کاملن به زمین چسبیده، سرتاسر. کندنش واقعن سخته و احتمالن هزینه‌ی زیادی باید صرف بشه برای پاک کردنش.

۳. مشکل چیه؟ مساله اینه که وقتی یک شرکت تازه کار به همین راحتی حاضر می‌شه یکی از بدترین و مضرترین راههای تبلیغ رو انتخاب کنه خیلی راحت می‌شه استنتاج کرد که به اخلاقیات چندان پایبند نیست. یا اگر هم کاملن وجدان پاکی پشت تصمیم گیرنده‌های شرکت باشه، درک درستی از زندگی شهری و تعهدات شهرونداش به هم نداره. وقتی خیلی راحت خودش رو مجاز می دونه که شهر رو به بدترین شکل آلوده کنه و حتی حاضر نیست تبلیغاتش رو روی دیوار نصب کنه که هرچند همچنان غیر قانونیه، ولی حداقل مامور‌های نظافت شهرداری کارشون برای پاک کردنش راحتتره. البته که واضحه هدف از کف زمین زدن تبلیغ با این حجم از چسب، فقط دیده شدن نبوده و می خواسته کار رو به قدری سخت کنه که برای طولانی ترین مدت ممکن اونجا بمونه.

۴.  یکی از دلایلی که تکنولوژی مورد قبول واقع شده از طرف مردم اینه که خیلی جاها کارها رو ساده‌تر می‌کنه و حاصلش بهبود زندگی مردمه. این بهبود حالت‌های زیادی می‌تونه داشته باشه: مثل فرض کنید یه تکنولوژی جدید باعث شه مردم کمتر برای کارهای کوچیک بیان بیرون از خونه: از یه طرف آسیب کمتری به محیط زیست زده می‌شه و از یه طرف با کم شدن تردد ماشین های شخصی، هزینه‌ی کمتری هم برای تامین شرایط مطلوب تردد لازمه(هزینه‌ای که از طریق مالیات تامین می‌شه) و این هزینه می‌تونه صرف کارهای دیگه‌ای بشه. ولی مثلن توی همین مورد خاص، حاصل این نوع تبلیغ اینه که هم زیبایی بصری شهر آسیب می‌بینه و هم مبلغ زیادی باید از طرف شهرداری خرج بشه تا این جور تبلیغات رو از سطح شهر پاک کنه.

 

 

قبلن از انواع دیگه‌ای از تبلیغات بد و غیر اخلاقی نوشته بودم که اینجا می‌تونید بخونید:
– سلب آسایش تا جایی که ممکنه – درباره پیامک های تبلیغاتی و این که چه واکنشی باید بهشون نشون داد
– تبلیغات دهان به دهان غیر اخلاقی – کاری که اسنپ و تپسی و خیلی از شرکت‌های دیگه دارن می‌کنن

 

۱. حتمن براتون توی تلگرام این پیام اومده:

بیا و با این لینک توی اسنپ ثبت نام کن و ۸۰۰۰ تومن اعتبار هدیه بگیر!

در نگاه اول خوبه. کی بدش می‌آد؟ می‌شه باهاش یه مسیر کوتاه رو بدون هیچ هزینه‌ی اضافه‌ای رفت. ممنون از اون دوست عزیزی که بهمون این لطف رو کرد. ولی درواقع این همه‌ی ماجرا نیست. درصورتی که شما با اون لینک ثبت نام کنید، اون شخصی که اسنپ رو به شما معرفی کرده هم بی‌نصیب نمی‌مونه. درواقع خیلی بهتر، اون ۱۵۰۰۰ تومن اعتبار می‌گیره و می‌دونه باهاش یه سفر نسبتن طولانی رو هم حتی بره.

۲. در نگاه اول هردو طرف سود می‌کنن. هرکدوم یه مبلغی گیرشون می‌آد، که البته فقط توی اسنپ ارزش داره. اسنپ هم این وسط از روی مشتری‌مداری داره یه حالی به مشتریاش می‌ده و اونا رو جذب خودش می‌کنه. ولی متاسفانه تنها برنده‌ی این ماجرا اون شرکته و نه معرف و نه شخص دعوت‌شده.

۳. توی تبلیغات، یکی مهم‌ترین و اثر‌گذار‌ترین انواع تبلیغ، تبلیغ دهان-به-دهانه. من یه برند گوشی یا یه آبمیوه رو امتحان می‌کنم، راضی‌ام، به برادرم می‌گم، و اون هم وقتی وارد سوپر مارکت می‌شه، بخاطر اعتمادی که به‌ من داره می‌ره سراغ اون برند، و نه الباقی موارد رنگ و وارنگ. در مورد اسنپ: دوست من داره اسنپ رو به من معرفی می‌کنه، پس شاید خوب باشه و ارزش یه بار امتحان کردن رو داشته باشه. عه؟ چه جالب! ۸۰۰۰ تومن هم بهم می‌ده و می‌تونم باهاش امتحان کنم. خیلی خوبه.  ولی درواقع متاسفانه اتفاقی که‌ می‌افته اینجا اینه که دوست من اسنپ رو معرفی نکرده، بلکه برای به‌دست آوردن یه سفر رایگان داره این کار رو می‌کنه.

۴. اولین مشکل اینه که با این کار اعتماد آدما به حرف هم از بین می‌ره. اون معرفی درواقع فقط و فقط برای منفعت شخصی انجام شده و هیچ نیت کمکی توش نبوده. بعد از این وقتی یک نفر دیگه به من چیزی رو معرفی بکنه، من یقینن اولین چیزی که به ذهنم می‌رسه اینه که آیا داره به نیت کمک اینا رو می‌گه، یا یه سودی داره برای خودش.

۵. من وقتی دعوت شدم و قبول کردم و اسنپ رو نصب کردم،‌ ۸۰۰۰ تومن اعتبار دارم. تصمیم می‌گیرم ازش استفاده کنم. ولی با ۸۰۰۰ تومن تا سر خیابون خودمون بیشتر نمی‌شه رفت. ولی خب حیفه این ۸۰۰۰ تومن. تصمیم می‌گیرم یه بار توی مسیرم به شرکت/دانشگاه/خونه برادر/و… ازش استفاده کنم. هزینه کل می‌شه ۱۳۰۰۰ تومن. ولی اشکال نداره. من که ۵۰۰۰ تومن بیشتر قرار نیست بدم. متوجه شدید؟ درسته که سفر رایگان به ظاهر هدیه گرفتم، ولی همچنان دارم پول می‌دم.

۶. وقتی من ثبت نام کردم، دوست من هم یه سفر هدیه می‌گیره. خوشحال می شه و ازش استفاده می‌کنه. یقینن باقی دوستهاش (چند ده نفر) رو هم دعوت می‌کنه. بعد می‌ره سراغ آشناهای دورتر و دورتر. هی معرفی می‌کنه و هی سفر هدیه می‌گیره. بعد از یه مدت دوست و آشناها ته می‌کشن. این عزیز اما دیگه حسابی به اسنپ عادت کرده. حالا می‌گه جهنم‌الضرر، پولشو می‌دم، بازم میانگین بگیرم سود دارم می‌کنم.

۷. یه مثال مشابه. با دو تا از دوست‌هام توی یه شهر نا‌آشنا بودیم، تصمیم گرفتیم ناهار بخوریم، گوگل کردیم و اسم یه رستوران معقول رو پیدا کردیم. تاکسی گرفتیم. راننده وقتی فهمید مقصدمون رستورانه، یه رستوران همون حوالی رو معرفی کرد و گفت خودش اونجا رو تجربه کرده و به نظرش خیلی بهتره. جزییات خوبی هم ارایه داد و ما راضی شدیم. بعد از یه ناهار واقعن افتضاح توی اون رستوران، وقتی داشتیم آماده رفتن می‌شدیم، همون راننده اومد، یه سلام و احوالپرسی گرم با همه پرسنل کرد، رفت پشت یه میز منتظر ناهارش.

۸. یه مثال دیگه: مشابه این اتفاق توی بازاریابی شبکه‌ای هم داره رخ می‌ده. یه سری آدم با سودای پولدار شدن، برای رسیدن به هدفشون دارن آدم‌های دیگه رو متقاعد می‌کنن برای وارد شدن به این کار. درواقع: دارن چیزی رو پیشنهاد می‌کنن که خودشون هنوز نتیجه‌ش رو ندیدن و فقط و فقط چون تنها راه رسیدن به هدفشون دعوت کردن آدمای دیگه‌س، این کارو می‌کنن.

۹. وقتی اعتبار حرف و نظر خودمون رو از بین ببریم، دنیا خیلی خیلی زشت می‌شه. شاید دروغ بد باشه، اما حرف  و پیشنهاد توخالی یا کمک‌کردن بدون نیت خیر رسوندن خیلی بدتره. دنیا رو ای کاش زشت تر از این نکنیم.

 

• توی این مثال از اسنپ حرف زده شد، ولی یقینن بی‌شمار شرکت دیگه هم دارن از این راه بازاریابی استفاده می‌کنن.

۱. توی تهران هروقت برف و بارون می‌باره، تاکسی کمیاب می‌شه. اونایی که گذری سوار می‌کردن سوار نمی‌کنن تا ماشین‌شون تمیز و خشک بمونه و اونایی هم که منبع درآمد اصلیشون مسافرکشیه، به طمع دربستی سوارکردن می‌افتن و به روال معمول مسافر نمی‌زنن.

۲. این روزها که اسنپ و تپسی به تقلید از اوبر توی تهران دارن فعالیت می‌کنن این طمع راننده‌ها رنگ جدیدی به خودش گرفته. حتی زحمت جستجو برای پیدا کردن مسافر هم نمی‌دن به خودشون. ماشینو خاموش می‌کنن و منتظر می‌شینن. مردم زیر بارون مونده که برای رسیدن به سرکارشون عجله دارن هم میان و پناه می‌برن به این سرویس‌های جدید. اگر یکی از این روزهای بارونی با اسنپ سفارش ماشین دادین و یهو دیدین ماشینی که نیم ساعت بود جلوتون پارک کرده بود،‌ روشن شد و گفت بپر بالا،‌ تعجب نکنین.

۳. توی این اتفاق وحشتاک می‌شه گفت پای هیچ مسءول و سیاست‌مداری دخیل نیست. یک اتحاد همگانی هست که همه دست به دست هم می‌دیم تا به هم ظلم کنیم. طمع یکی از وحشتناک‌ترین مصیبت‌هاییه که مردم یه جامعه می‌تونن دچارش بشن. وقتی این طمع با عدم تعهد و خودخواهی راننده‌هایی که خیلی راحت حاضرن مسافرها رو زیر  بارون رها کنن همراه می‌شه و وقتی مسافر زیر بارون مونده هم بدون ذره‌ای آینده نگری تصمیم می‌گیره با دربستی – یا امروز با اسنپ و تپسی- خودشو به مقصد برسونه وضع خیلی گریه دار می‌شه.

۴. تنها موردی که هست اینه که تاکسی‌های تاکسیرانی خوشبختانه نسبتن متعهد رفتار می‌کنن و دچار طمع مسافر دربستی نمی‌شن. اما این تاکسی‌ها تعدادشون به حدی کمه که فقط می‌تونن درصد خیلی کمی از نیاز رو برطرف کنن. شهری مثل تهران احتمالن نیازش به تاکسی چند ده برابر این تعدادیه که الان داره.