۱. هفتهی پیش توی سایت سکان آکادمی تصادفن به یه چیز جالب برخوردم. اگر به آخر آدرس هرکدوم از صفحههای اصلی یه اسلش اضافه کنیم، بجای اینکه محتوایی که میخوایم رو ببینیم با ارور ۴۰۴ مواجه میشیم. اگر متوجه نشدین منظورمو فقط کافیه برین توی سایتشون و بخش پادکستها رو باز کنین. در این حالت همه چیز درسته. حالا توی نوار آدرس مرورگر، اگر فقط و فقط یه اسلش اضافه کنیم با ارور ۴۰۴ مواجه میشین. مشکل سادهایه. به سختی میشه حتی اسم مشکل گذاشت روش. یه چیز ریزه که توی طراحی از دستشون در رفته احتمالن.
۲. این مشکل رو براشون ایمیل کردم. بعد از یکی دو روز جواب دادن. جوابشون فوقالعاده جالب بود:
با سلام خدمت شما کاربر گرامی،
احتراما به استحضار میرساند که Routing سایت بهگونهای طراحی شده که کلیهٔ صفحات بدون اسلش پایانی Valid هستند.ارادتمند
تیم سکان آکادمی
تعجب کردین؟ منم همینطور. من بهشون گفتم اگر اسلش بذاریم ته آدرسها، با ۴۰۴ مواجه میشیم. جوابشون این بوده که اگر اسلش نذاریم، با ۴۰۴ مواجه نمیشیم!!!! این واقعن جواب دردناکی بود. تیمی که پشت این سایته یقینن وظیفهای نداره که درمورد این مسءله به من توضیح بده. ولی وقتی که متوجهون میکنم که توی سایتشون چنین مشکلی هست، با انکار و از سرواکردن روبرو میشم، اصلن حس خوبی بهم نمیده. درواقع مشکلی که توی طرز جواب دادن و بدتر از اون، توی واکنش نشون دادن به مسءلهها دارن حتی از مشکلی که من بهشون گوشزد کردم هم بزرگتره.
۳. این مشکل رو خیلی جاها میشه دید: خیلی از ماها عادت داریم که اگر یکی از ایرادهامون رو برامون بیان کردن، بدون لحظهای مکث شروع کنیم به دفاع و حتی انکار. اون هم دربرابر کسی که حتی نیازی به دفاع درمقابلش نداریم. این مسءله البته محدود به ایران ما نمیشه و یکی از خصیصههای همهی انسانهاست. اما متاسفانه توی جامعهی تحصیل نکردهی ما خیلی شدید تر دیده میشه.
۴. این اتفاق مدام من رو یاد این صحنه از فیلم ماتریکس میندازه:
- وقتی نوشتم جامعهی تحصیلنکرده، منظورم تحصیلات دانشگاهی نبود. توی اون یکی زیادهروی هم کردیم حتی. اما از اونطرف، بجز چیزی که توش متخصصیم، تقریبن در همهی موارد بی سوادیم. مثلن دانشی که درمورد زندگی اجتماعی داریم خیلی دست و پا شکسته و بصورت تمامن تجربی بهدست اومده و هیچ آموزشی درکار نبوده.
- سکانآکادمی که مدیراش گویا از اعضای نارنجیان که جاش واقعن خالیه، اتفاقن سایت خیلی جالب و خوبیه. مشکلی هم که توی این متن ازش صحبت شد چیز بزرگی نیست واقعن. اما مسءلهی ناراحتکننده و درواقع محرک اصلی من برای نوشتن این مطلب، واکنششون بود و نه چیز دیگه.
اولین کسی باشید که یک دیدگاه ارسال میکند.