۱. در جهانی که مدام از سعی و تلاش و سخت-کوشی روضه خونده می‌شه و آدمهایی می‌بینیم که انگار با شغلشون ازدواج کردن و ساعات ترسناکی(!) از روز رو به اون اختصاص می‌دن، کتاب (درواقع مقاله) برتراند راسل به اسم در ستایش بطالت، نظر کاملن متفاوتی داره که خوندنش (که بیشتر از یک ساعت هم فکر نکنم وقت بگیره) یه جواریی واجبه. البته منظور اصلن این نیست که تمام حرف راسل رو به عنوان وحی منزل باید درجا پذریفت، به هیچ وجه. مسئله اینه که شنیدن یک طرز فکر متفاوت، می‌تونه نگرش آدم رو درمورد حتی مسائل پیش پا افتاده هم عوض کنه.
۲. خلاصه‌ی حرف راسل رو می‌شه اینجوری بیان کرد: بجای بیشتر کردن و سنگین‌تر کردن کارهامون، می‌تونیم با کمتر کردن ساعت کار روزانه‌مون (مثلن از هشت به چهار ساعت تقلیل دادنش) نه تنها فراغت بیشتری برای تفریح و لذت داشته باشیم، که حتی اقتصاد انسانی‌تر و منصفانه‌تری هم داشته باشیم. از طرفی با الزام کار در این مقیاس، زندگی انسان هم به کارکن-پول-بگیر تقلیل پیدا می‌کنه. تا حدودی هم راست می‌گه. حجم زیادی از تولیدات امروز، چیزایی‌ان که واقعن ضروری نیستن و هیچ ارزشی به زندگی اضافه نمی‌کنن. الباقیش رو فکر کنم بهتره از زبان خود راسل بخونید.
۳. کتاب در ستایش بطالت نوشته‌ی برتراند راسلِ انگلیسی، با ترجمه‌ی محمدرضا خانی، توسط انتشارات نیلوفر، در ۴۰ صفحه چاپ شده.
اولین کسی باشید که یک دیدگاه ارسال میکند.