امروز بعد از مدت‌ها سر-شلوغی فرصتی دست داد که فیلم ببینم. از ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ هنوز فیلمی ندیدم و حال بررسی هم نبود. از قدیمی‌تر ها هم نتونستم مورد دلخواه پیدا کنم تا اینکه رسیدم به وقتی همه خوابیم از بهرام بیضایی. این فیلم رو ده سال پیش دیده بودم یه بار و با یه جور دلتنگی برای دیدن فیلمهای بیضایی که دیگه جایی در ایران ندارن، تصمیمم بر این شد که این آخرین فیلمش رو دوباره ببینم. داستان درباره چیه؟ دیدار یه زن و مرده، زنی که همسرش رو در یک حادثه رانندگی از دست داده و مردی که به جرم قتل به زندان افتاده بوده. فیلم از لحظه آزادی مرد و دیدار این دو غریبه جلوی زندان شروع می‌شه.
نمی‌شه این فیلم روصرفن یه فیلم وقت پر کن و تفریحی حساب کرد. بیضایی علاوه بر اون درام قابل حدس که الان دارید بهش فکر می‌کنید، یه چند تا سیخونک به فرهنگ ایران هم زده، از عقاید کهنه‌ی مردسالاری گرفته تا اجتماع پول محور. اما با همه‌ی اینها، همچنان تماشای وقتی همه‌خوابیم لذت بخشه، هرچند لذتی تلخ باشه. هرچند پیشنهادم اینه که بذاریدش برای بعد از فیلم، اما تو ویکیپدیای وقتی همه خوابیم اشاره‌ای به یکی از محرک‌ها و الهام‌بخش های ساخت این فیلم هم هست.
اولین کسی باشید که یک دیدگاه ارسال میکند.